زهره آقایانی در یادداشتی که نسخه‌ای از آن در اختیار "ایران پژواک" قرار گرفته، نوشته است: اگر ما مشکلات داخلی را حل کنیم یا حداقل از زهرشان بکاهیم، ازخارج خسارت مهمی متوجه کشورمان نمی شود. آنچنان که معضلات داخلی از عمق و در عمق خسارت ساز و بعضا فاجعه آفرین است هیچ عامل خارجی نمی تواند تا این حد خطر آفرین باشد. از زاویه دیگر وجود همین ناهنجاری ها، عقب ماندگی ها ، جهل ها و خودسری هاست که بیگانگان را امیدوار به تزاحم می کند و امکان اثر بخشی اقداماتشان را به وجود می آورد.
جرقه نا آرامی های دی ماه سال گذشته که از نظر بسیاری از صاحب نظران ترامپ را به خروج از برجام ترغیب کرد گویا از سوی مخالفان دولت کلید خورد ولی با سرعت سمت و سوی دیگری پیدا کرد و خسارات عظیمی به بار آورد. حمله به سفارت عربستان که از آن به سادگی عبور شد ولی بهترین بهانه برای آل سعود جهت دشمنی و جلب حمایت ایران ستیزان را فراهم کرد، انبوه حمله های لفظی و تضعیف عملی برجامی که می‌رفت تا ستم تحریم ها را برای همیشه از سرکشورمان باز کند و اقتصادمان رونقی بگیرد. تنها گوشه هایی از نمودهای مشکلات داخلی هستند که جبهه و استحکام داخلی را سست می کند.
مشکل اصلی این است که متاسفانه تعریف مشخص و قابل قبول از سوی همه جناح های سیاسی کشور پیرامون منافع ملی وجود ندارد و برخی هم تا حدودی آن را قبول ندارند! عده ای منافع ملی را فرع بر منافع ایدئولوژی می دانند یا لااقل آن را هم رستا نمی دانند و برهمین اساس اگر گاهی سخن و رفتارشان منافع ملی را مخدوش سازد از آن دوری نمی کنند و مفتخرند که رفتاری انقلابی دارند!
راستی مرزهای منافع ملی کجا هستند و چه کسانی حق عبور از این مرزها را برای خود قائلند و چه کسی باید از منافع کشور در داخل دفاع کند؟ آیا در آزادترین کشورهای جهان پذیرفته است که کسی علنا وزارت خارجه را تهدید به اشغال کند و آب از آب هم تکان نخورد؟
درست است که فکر و قلم تهدید کننده به خودی خود اهمیتی ندارد و می توان چنین توئیت هایی را ناشی از اوهام و آزادی بی حد و حصر چنین افرادی دانست و احتمال داد که برای ایجاد التهاب آن هم در مهمترین حوزه های دولتی انتفاعی می برند ولی مشکل آنجاست که متاسفانه چنین افراد سطحی نگری پشتیبانی می شوند و بعضا اجازه پیدا می کنند که ذهنیات خطرناک خود را از گفتن و نوشتن فراتر ببرند. امثال او سرخوشند که با انبوه گفتن ها و نوشتن ها و عمل کردن ها سیاست های دولت را به چالش کشیده و به سهم خود تا توانسته اند برجام را تضعیف کرده اند. البته کسی هم مدعی آنان نمی شود که نتیجه عملی و نهایی اقداماتشان به تیز شدن تحریم ها منجر شده است و فعلا محرومانی شکنجه اقتصادی می شوند که امثال ایشان پز دفاع از آنها را می دهند و برایشان مرتب سینه می‌زنند.
فعلا مشکلات اصلی ما همین مسائل هستند و اگر کشور از درون تهدید می شود و نمی تواند تمام قامت جلو فشارهای بیگانگان بایستد و از طرق معقول و کارشناسانه و با کمترین هزینه ها دوران سخت کنونی را از سر بگذراند بواسطه همین فضای مخدوشی است که عده ای دائما تنورش را شعله ور نگه می دارند.
جالب آنجا است که در حال حاضر آمریکایی که از تمام ظرفیت خود برای فشار علیه ایران استفاده می کند در گیر مشکلات شدید داخلی و سیاسی است و اگر مردم ما امید دارند که از این طریق کیدشان به خودشان بازگردد باید در دل هراسان باشند که غضنفر های حمایت شده داخلی با سخن ها و اعمال خود ناگهان همه جناح های آمریکایی را متوجه ایران کنند و هدیه بزرگی به ترامپ ارزانی بدارند.
مسلما اگر در داخل کشور برای اختلافات خود سقفی در نظر بگیریم و برای تضعیف دولت و خصوصا وزارت خارجه که فعلا جلودار حرکت کشور است ملاحظات ملی و میهنی را هم لحاظ کنیم امکان مقابله با تحریم های آمریکا وجود دارد و با صبر و حوصله و متانت و سخت کوشی و همکاری و همدلی خواهیم توانست از گردنه های سخت پیشرو عبور کنیم.
افراطیون جناح ها، گوشی برای شنیدن سخنان ناصحانه ندارند ولی در این شرایط خطیر با موضع گیری عقلا و خردمندان همه گروه ها و جریان های سیاسی می شود تهدیدها و خطرهای داخلی و خارجی را به حداقل رساند.
مسلما عقلای اصولگرا هم نسبت به افراط های خسارت بار برای امنیت ملی موضع دارند و بعید است که از آن حمایت کنند، پس چرا سکوت می کنند و اعلام نمی فرمایند که تهدید ارکان رسمی نظام خصوصا در شرایط کنونی فقط از ذهن های بیمار و اوهام خود سیاستمدار بین بر می آید؟
انتهای پیام
ارسال نظر