مسافرها حافظیه می‌روند، سعدیه، مسجد نصیرالملک و تخت جمشید عظیم. همانقدر شلوغ مثل گذشته. فقط یک تغییر کوچک رخ داده.
بیشتر از زیبایی‌ها،  آدمهای موبایل به دست می‌بینم. آدمهای حیرانی که عجولانه دنبال ثبت خودشان در جایی هستند. حتی قبل از اینکه آنجا را کامل ببینند، عکس هایشان منتشر می‌شود در اینستاگرام و فضای مجازی. به شوق لایک و دیده شدن. شوق ماندن خاطره‌هایی که به اندازه گذشته ماندگار نمی‌شوند و زود فراموش می‌شوند در دنیای دیجیتال. هر جایی در این شهر  سیل آدمهای گوشی بدست را می‌بینم لابلای عطر بهارنارنج، کنار حوض ها، روی بلندی‌ها و روی ستونهای چندهزار ساله. بدون لذت بردن از سفر و در عوض آن، لذت از ثبت شدن در جایی، در حافظه‌ای دیجیتال و گذرا، بین صفر و یک‌ها. عکسهایی که شاید دوباره دیده نشوند، عکس‌هایی که چاپ نمی‌شوند و جایشان در هیچ آلبوم خانوادگی‌ای نیست.
بعد از ۲۵ سال سفری داشتم به شیراز با ذوقی وصف نشدنی از دیدن دوباره شیراز. ذوقی که در خاطر دختر کلاس اولی مانده بود، همانقدر رویایی، عجیب و دست نیافتنی.