به گزارش ایران‌پژواک، در یکی از این گزارش‌ها که در روزنامۀ شرف در زمان سلطنت ناصرالدین شاه به چاپ رسیده، دربارۀ شکارگاه دوشان تپه نوشته شده که: «بندگان اعلیحضرت قوی شوکت اقدس همایون شاهنشاهی خلدالله ملکه و دولته تاکنون به مرور قریب بیست پلنگ در این شکارگاه به دست مبارک صید فرموده‌اند».

شکار در زمان قاجار و پس از آن در دورۀ پهلوی تفریحی اشرافی و سلطنتی بود که گرچه مردم عادی گاهی از آن منع می‌شدند، اما برای درباریان و خانواده‌های مرتبط با سلطنت ظاهرا هیچ محدودیتی نداشت. استفاده از تفنگ کار شکار را در این دوران آسان کرده بود و این روندی بود که منجر به انقراض بسیاری از گونه‌های جانوری در ایران شد.

اگر کمی عمیق‌تر و شاعرانه‌تر به این عکس که مظفرالدین شاه را بالای سر جنازۀ خونین پلنگ نشان می‌دهد نگاه کنیم، شاید بتوانیم آن را مثل یک نماد ببینیم؛ نمادی از همۀ آنچه که در زمان حکومت سلسله‌های نالایق بر ایران گذشت.مظفرالدین شاه در این تصویر انگار دارد از چشم همۀ شاهان بی‌کفایتی به ما نگاه می‌کند که منابع و سرمایه‌ها و حتی خاک ایران را بر باد دادند. پلنگ هم انگار فقط پلنگ نیست؛ انگار بخش‌های جدا شدۀ ایران است، انگار همان امیری است که در حمام فین در خون خودش غلتید، انگار خود ایران است زیر پای جاهلان و نالایقان.

انتهای پیام